Muzyka górali Beskidu Śląskiego jest ściśle związana z tańcem. W melodiach tanecznych tego regionu przeważa metrum parzyste, chociaż trójdzielność metryczna pojawia się i tak dużo częściej niż u innych górali. Charakterystyczna jest dwu - (ewentualnie trzy - ) częściowość ze zmiennym tempem lub metrum. Najczęściej pierwsza z melodii utrzymana jest w tempie wolniejszym, druga w szybszym. Pojawiają się zarówno ostre rytmy synkopowane, podobnie jak w całym południowym paśmie Polski, ale również rytmy polonezowe, kujawiakowe i oberkowe stanowiące syntezę muzyki polskiej. 

Tradycyjną kapelę górali śląskich stanowiło dwoje muzyków - skrzypek i gajdosz. Ten skład znany był do lat 20-tych XX wieku. W kolejnych dziesięcioleciach kapele powiększały się i z czasem wyparły gajdoszy. Dzisiaj muzyk grający na gajdach jest niczym muzealny eksponat - rzadki i niezwykle cenny. W publikacjach z XIX wieku pojawiają się informacje dotyczące obecności cymbalistów w kapelach, jednak najstarsi informatorzy Janiny Marcinkowej nie przypominają sobie takiego składu. 

Muzykanci byli zapraszani przez organizatorów zabaw, czyli „gospodarzy” (czy to karczmy, czy to domu). Opłacani byli przez uczestników zabawy, którzy zamawiali muzykę do tańca i płacili „od kawałka”. O tym zwyczaju można posłuchać w przyśpiewce do tańca „Szóstka”:

„Szóstkę dała, aby tańcowała, szóstkę wzięli ona stoi dalej w sieni”

Przyśpiewki można było śpiewać podczas tańca do akompaniamentu kapeli podkładając wiele zwrotek tekstu do jednej melodii i odwrotnie, kiedy to jeden tekst podkładano pod różne melodie. Najczęściej jednak śpiew wykonywano w części wolniejszej, w szybciej zaś następował taniec. Ta forma najbardziej widoczna jest w owięziokach, gdzie góral sam lub w towarzystwie śpiewu góralki intonuje wysoko (mężczyzna głosem krzykliwym, kobieta tzw. „białym głosem”) melodię tańca w rytmie i tempie swobodnym, często nieokreślonym metrum, zaś kapela przejmuje tę melodię nadając niezbędnych cech do tańca - metrum, rytm, stałe tempo. 

Gajdy

cyt. za Janina Marcinkowa, Folklor taneczny Beskidu Śląskiego, wyd. Centralny Ośrodek Metodyki Upowszechniania Kultury, Warszawa 1971, s. 36.

„Gajdy jest to instrument dęty drewniany, z grupy aerofonów. Należy do bardziej zróżnicowanej pod względem typologicznym rodziny dud. Składa się z dwu piszczałek typu klarnetowego - melodycznej (tzw. gajdzica) i burdonowej (tzw. huk), z miecha ze skóry koziej, który spełnia funkcję rezerwuaru powietrza, oraz gruszkowatego miecha. Gajdy Górali Śląskich posiadają skalę piszczałki zamykającą się w obrębie seksty, najczęściej d - h (…). Pod silnym naporem powietrza wydobywają jeszcze wyższy ton c, skala więc dochodzi do septymy. Oprócz skali piszczałki, przy zamkniętych wszystkich zaworach, gajdy posiadają stały dźwięk strojony w kwarcie od pierwszego dźwięku skali tzw. „róg”, a również dźwięk stały w oktawie toniki D, tzw. „huk”. Czasami stroją inaczej - „róg” i „huk” w oktawie a - A (…). Zaznaczyć należy, że gajdy wytwarzane ręcznie przez mistrzów ludowych mogą mieć pewne odchylenia w konstrukcji.”

Muzyka

" Zagrajcie gajdziczki z tej siwej koziczki,

co wam sie utopiła, jak wodziczke piła..."